Fakt, że CO₂ absorbuje (pochłania) promieniowanie podczerwone może być wykorzystany do pomiarów zawartości tego gazu w atmosferze. Promienie w zakresie podczerwieni mogą być wysyłane przez grzałkę. Promieniowanie wysyłane przez źródło jest następnie monochromatyzowane (z wszystkich długości fal wybierana jest jedna) i przepuszczane przez kuwetę pomiarową, przez którą przepływa gaz (powietrze), w drugiej kuwecie znajduje się gaz odniesienia. Przez porównanie ilości zaabsorbowanego promieniowania w obu kuwetach można powiedzieć jak dużo dwutlenku węgla znajduje się w badanym powietrzu. Urządzenia wykorzystujące absorpcję w podczerwieni (FTIR) mają zdecydowaną przewagę nad chromatografem gazowym (GC) przy pomiarach CO₂:

• są łatwiejsze w eksploatacji (użycie ich jest prostsze, są mniej wrażliwe na trudne warunki techniczne w czasie pomiarów)
• są tańsze (mniej więcej dwukrotnie)
• są precyzyjniejsze (najlepsze FTIR posiadają precyzje 0,002ppm, najlepszy GC 0,01ppm)
• wykonują prawie ciągły pomiar (kilka pomiarów na sekundę, podczas gdy chromatograf analizuje powietrze raz na pół godziny)

        Można, zatem zapytać, dlaczego na stacji KASLAB na Kasprowym Wierchu nie stosuje się FTIR? Chromatograf ma bardzo ważną zaletę – umożliwia równoczesny pomiarCO₂ i CH₄ a także trzeciego gazu (np. SF₆ lub N₂O). Mierzy zatem zawartość kilku gazów cieplarnianych jednocześnie.