W skład atmosfery ziemskiej oprócz podstawowych gazów, którymi są azot i tlen wchodzi jeszcze znikoma ilość dwutlenku węgla ( ok. 0.03 %). Ta bardzo niewielka ilość CO₂ pełni niezmiernie ważną rolę i praktycznie warunkuje życie biologiczne na Ziemi. Węgiel, z którym spotykamy się pod różnymi postaciami posiada trzy izotopy o masach 12, 13, 14. Pierwsze dwa są trwałe, natomiast trzeci, potocznie zwany radiowęglem podlega rozpadowi promieniotwórczemu, a więc znika, przeobrażając się w azot.
        Ze względu na to, że radiowęgiel jest stale produkowany w niewielkich ilościach w górnych warstwach atmosfery ziemskiej jego koncentracja w powietrzu (aktywność właściwa) jest w przybliżeniu stała. Dzięki temu można wykorzystywać radiowęgiel do określania wieku przedmiotów, w skład których wchodzą związki organiczne, a więc takie zawierające w swojej cząsteczce atomy węgla, w tym i ¹⁴C. W momencie, kiedy roślina lub zwierze przestaje żyć tj. uzupełniać węgiel w swoim organizmie drogą pokarmową, następuje powolny rozpad radiowęgla. Jeżeli ktoś chce dokonać datowania tj. określenia momentu śmierci żywego organizmu, musi zmierzyć aktywność ¹⁴C w materiale datowanej próbki.
        Łatwo zauważyć, że ¹⁴C uczestniczy w wymianie CO₂ pomiędzy całą przyrodą ożywioną, a atmosferą, a ponadto w wymianie gazowej między zbiornikami wodnymi, w tym i oceanami a atmosferą, w szczególności jej dolnymi warstwami. Ponieważ skład izotopowy węgla w poszczególnych jego rezerwuarach jest równy, to taki proces krążenia CO₂ prowadzi również zauważalnych fluktuacji w atmosferycznym ¹⁴C. W szczególności spalanie tzw. paliw kopalnych ( węgiel kamienny, brunatny, benzyna, ropa naftowa) i powstający CO₂ (pozbawiony całkowicie ¹⁴C z racji swojego "wieku"), wprowadza dobrze zaznaczające się zmiany.
        Aby móc to obserwować, a co więcej określić w sposób ilościowy udział dwutlenku węgla pochodzącego ze spalania paliw kopalnych, dysponować należy wartościami stężeń ¹⁴C ze stacji referencyjnych, takich jak stacja KASLAB na Kasprowym Wierchu.
        Stacja pomiarowa na Kasprowym Wierchu pełni rolę punktu odniesienia przynajmniej dla obszaru Polski południowej i to zarówno dla pomiarów izotopu ¹⁴C jak i wspomnianego wcześniej trwałego izotopu ¹³C.