Szersze zainteresowanie społeczności międzynarodowej problemami zmian klimatu pojawiło się po pierwszym raporcie Międznarodowego Panelu do Spraw Zmian Klimatu wydanym w 1990 roku. W raporcie tym podsumowano stan ówczesnej wiedzy na temat mechanizmów zmian klimatu i możliwego wpływu działalności człowieka na klimat. Raport ten przyczynił się do zwołania Szczytu Ziemi w Rio de Janeiro w 1992 roku. Kolejne raporty Międzyrządowego Międzyrządowego Panelu do Spraw Zmian Klimatu zostały opublikowane w 1995 i w 2000 roku.
W 1996 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych przyjęła Ramową Konwencję o Zmianie Klimatu Artykuł 2 Konwencji mówi ogólnie o potrzebie ustabilizowania poziomów stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie który pozwoliłby uniknąć potencjalnie grożnego wpływu człowieka na system klimatyczny. Idea ta została rozwinięta w Protokole z Kioto uchwalonym na konferencji państw sygnatariuszy Konwencji, która odbyła się w grudniu 1997 roku w japońskim mieście Kioto. W protokole sprecyzowano warunki redukcji emisji gazów cieplarnianych do atmosfery: kraje rozwinięte powinny zredukować emisje średnio o 5.2 % w stosunku do emisji z 1990 roku. Redukcje te mają być zrealizowane do 2012 roku. Jednakże warunkiem wejścia w życie Konwencji i Protokołu z Kioto jest jego ratyfikacja przez co najmniej 55 % krajów sygnatariuszy Protokołu, przy czym w tej grupie powinny być kraje rozwinięte, odpowiedzialne za co najmniej 55% całkowitej emisji CO2 w 1990 roku w grupie krajów rozwiniętych.
W roku bazowym 1990 Polska była w kolejności szóstym, największym emiterem dwutlenku węgla - po Stanach Zjednoczonych Ameryki, Unii Europejskiej, Rosji, Japonii i Kanadzie. Polska ratyfikowała Protokół z Kioto decyzją Sejmu RP z dnia 26 lipca oraz decyzją Senatu RP z 8 sierpnia 2002 roku. Aktualnie (stan na koniec czerwca 2003 roku) Protokół z Kioto został ratyfikowany przez 28 państw wysokorozwiniętych, odpowiedzialnych za 43,7 % całkowitej światowej emisji dwutlenku węgla. Nadal brakuje wiec 11,3 %. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Australia, które są odpowiedzialne za ponad 30 % całkowitej emisji, zadeklarowały, że nie ratyfikują Protokołu z Kioto. W tej sytuacji, ratyfikacja Protokołu przez Rosję - która jest odpowiedzialna za 17,4 % światowej emisji CO2 - będzie miała kluczowe znaczenie dla wejścia Protokołu w życie.
W momencie wejścia w życie porozumień wynikających z ramowej
konwencji ONZ oraz Protokołu z Kioto konieczne będzie m.in.
prowadzenie systematycznych pomiarów stężeń gazów cieplarnianych
(głównie dwutlenku węgla i metanu) wykonywanych z odpowiednią
precyzją na tzw. obszarach czystych, pozbawionych silnych
lokalnych źródeł tych gazów. Stosowane oceny emisji gazów
cieplarnianych przez przemysł powinny być uzupełniane bezpośrednimi
pomiarami stężeń tych gazów w atmosferze. Pomiary składu
izotopowego CO2 i CH4 dostarczają dodatkowych informacji
charakterze źródeł tych gazów (np. antropogeniczne czy biogeniczne).
 Pełen tekst Protokołu z Kioto
|
